"Η αριστερή συνείδησή μας δεν μας επιτρέπει να ψηφίσουμε τα εργασιακά"
Συμφωνώ και επαυξάνω.
Ας κάνουμε όμως (πάντοτε υπάρχει και το όμως) μια πρώτη υπόθεση εργασίας (παρακάτω θα κάνω και μια δεύτερη)
Πείθεται λοιπόν (υπόθεση εργασίας στο πεδίο του φαντασιακού) την τελευταία στιγμή η τρόικα του εξωτερικού και οι Γερμανοί ηγήτορες της Ευρώπης και αφαιρείται όλο το τμήμα των εργασιακών από το πολυνομοσχέδιο.
Τότε τι κάνουμε; Πάμε και ψηφίζουμε; Τι μας υποδεικνύει η "αριστερή μας συνείδηση"; Ότι όλα αυτά τα σκληρά και εξοντωτικά για την κοινωνία μέτρα πρέπει αν ψηφιστούν;
Κάπου δεν μου κάθεται καλά η όλη ιστορία.
Τι ακριβώς διακηρύττουμε και τι παλεύουμε; Να μην ψηφιστούν τα εργασιακά, αλλά να ψηφιστούν οι μειώσεις των μισθών και των συντάξεων και η βαρύτατη, μέχρις εξολόθρευσης, υπερφορολόγηση των νεόπτωχων ελεύθερων επαγγελματιών, εμπόρων και επιστημόνων;
Δεν το διανοούμαι. Δεν δέχομαι να θεωρούν τους εαυτούς τους πιο ευαίσθητους από εμένα, όλο το νέο φρούτο που ονομάζεται καρπούζι, με το πράσινο σκληρό περιτύλιγμα των κάθε είδους Φωτόπουλων, Μαριλιζών και Λούκων.
Μπήκαμε στην κυβέρνηση γνωρίζοντας από πριν ότι τα μέτρα για να παραμείνουμε στην ευρωζώνη θάσαν εξαιρετικά σκληρά σε όλους του τομείς. Αντί να επικεντρώσουμε στο μέλλον, στο όραμά μας για το αύριο, στο πως θα είναι η Ελλάδα του 2020, στο πώς θα οργανώσουμε την οικονομία με τέτοιο τρόπο, ώστε οι πρώτοι που θα επωφεληθούν στο μέλλον να είναι οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι, στο πως θα πιέσουμε αφόρητα για την πάταξη της αδικίας, της φοροδιαφυγής, του λαθρεμπορίου της διαφθοράς, καταναλώσαμε όλο το πολιτικό μας κεφάλαιο στο πως θα κάνουμε πιο δίκαια τα σκληρά μέτρα, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η αφαίρεση ενός άδικου μέτρου από το όλο μείγμα των πολιτικών, συνεπάγεται την πρόσθεση κάποιου άλλου βίαιου μέτρου και την επιβάρυνση κάποιας άλλης ομάδας πολιτών. Το κάναμε αυτό όλους αυτούς τους μήνες γνωρίζοντας άριστα ότι τα μέτρα υποχρεωτικά θα θίξουν τις αδύναμες κοινωνικά τάξεις.
Και μπήκαμε στην Κυβέρνηση (έτσι τουλάχιστον θεώρησα) για να προωθήσουμε την αριστερή μεταρρύθμιση του κράτους και για να δώσουμε ένα προοδευτικό όραμα για το αύριο. Όχι για να παλέψουμε να απολυθούν λιγότεροι δημόσιοι υπάλληλοι, πράγμα το οποίο μπορεί να συνεπάγεται την κατάργηση των δώρων ακόμα και σε γλίσχρες συντάξεις των τριακοσίων ευρώ.
Μπήκαμε στην κυβέρνηση διότι γνωρίζαμε ότι η εναλλακτική στα πάρα πολύ σκληρά αυτά μέτρα είναι η πλήρης εξόντωση της Ελλάδας και η τελική άνοδος του φασισμού και του ναζισμού, η πολύ πιθανή εκτροπή από τις δημοκρατικές διαδικασίες και η κατάργηση ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών.
Μπήκαμε στην κυβέρνηση γνωρίζοντας ότι η εναλλακτική στα σκληρά μέτρα είναι κάτι που ούτε μπορούν να διανοηθούν οι σημερινοί ευαίσθητοι και οι αγωνιζόμενοι να διατηρήσουν απαράδεκτα προνόμια.
Γι΄αυτό πρέπει να παραμείνουμε στην κυβέρνηση και να αγωνισθούμε. Και αυτό συνεπάγεται ότι θα ψηφίσουμε "ναι" σε μέτρα, τα οποία ξέρουμε ότι είναι σκληρά και απαράδεκτα για πολύ κόσμο.
Σας προανήγγειλα όμως και ένα δεύτερο σενάριο, μια δεύτερη υπόθεση εργασίας.
Στις εκλογές του Ιουνίου το βασικό μας σύνθημα ήταν να μας δώσει ο πολίτης μια εντολή για λύση. Τουλάχιστον εγώ αυτό έλεγα δεξιά και αριστερά. Για να μπορεί να κυβερνηθεί ο τόπος και να μην πάμε σε τρίτες εκλογές, πράγμα το οποίο θα οδηγούσε με βεβαιότητα σε άσχημες εκτροπές από τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι στις εκλογές αυτές έβγαινε πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι θα έπρεπε να κάνει σ΄αυτή την περίπτωση η Δημοκρατική Αριστερά; Θα άφηνε τις εξελίξεις να οδηγηθούν σε τρίτες εκλογές; Η απάντηση είναι σαφώς όχι. Θα είχε τότε δημιουργηθεί η πολυαναμενόμενη "κυβέρνηση της αριστεράς" . Σήμερα βέβαια η οικονομία θα είχε πλήρως καταρρεύσει, μάλλον οι επίσημες συναλλαγές μας θα γινόντουσαν με δραχμές και οι ανεπίσημες των επιτήδειων με ευρά. Για όσους πιστεύουν κάτι διαφορετικό, το μόνο που μπορώ να πω με κάθε επιείκεια ότι είναι πολιτικά αφελείς να πιστεύουν σε Ευριπίδηδες και Μηλιούς.
Και το ερώτημα που θα έπρεπε να τεθεί σ΄αυτή την περίπτωση θα ήταν το εξής: Τί θα έπρεπε να κάνει η ΔΗΜΑΡ ως ο μικρότερος και ήκιστα ευθυνόμενος εταίρος σε μια Κυβέρνηση που θα είχε οδηγήσει τα πράγματα σε ανεργία 40%, πληθωρισμό τριψήφιο, και πιθανό λιμό; Η απάντησή μου και πάλι θάταν να παραμείνουμε στην κυβέρνηση και να παλέψουμε για ένα καλύτερο δραχμικό μέλλον της Ελλάδας. Όχι να επιτρέψουμε σε νεοναζί και δικτάτορες να επωφεληθούν.
Αυτά είχε να πει το μαύρο πρόβατο.
Συμφωνώ και επαυξάνω.
Ας κάνουμε όμως (πάντοτε υπάρχει και το όμως) μια πρώτη υπόθεση εργασίας (παρακάτω θα κάνω και μια δεύτερη)
Πείθεται λοιπόν (υπόθεση εργασίας στο πεδίο του φαντασιακού) την τελευταία στιγμή η τρόικα του εξωτερικού και οι Γερμανοί ηγήτορες της Ευρώπης και αφαιρείται όλο το τμήμα των εργασιακών από το πολυνομοσχέδιο.
Τότε τι κάνουμε; Πάμε και ψηφίζουμε; Τι μας υποδεικνύει η "αριστερή μας συνείδηση"; Ότι όλα αυτά τα σκληρά και εξοντωτικά για την κοινωνία μέτρα πρέπει αν ψηφιστούν;
Κάπου δεν μου κάθεται καλά η όλη ιστορία.
Τι ακριβώς διακηρύττουμε και τι παλεύουμε; Να μην ψηφιστούν τα εργασιακά, αλλά να ψηφιστούν οι μειώσεις των μισθών και των συντάξεων και η βαρύτατη, μέχρις εξολόθρευσης, υπερφορολόγηση των νεόπτωχων ελεύθερων επαγγελματιών, εμπόρων και επιστημόνων;
Δεν το διανοούμαι. Δεν δέχομαι να θεωρούν τους εαυτούς τους πιο ευαίσθητους από εμένα, όλο το νέο φρούτο που ονομάζεται καρπούζι, με το πράσινο σκληρό περιτύλιγμα των κάθε είδους Φωτόπουλων, Μαριλιζών και Λούκων.
Μπήκαμε στην κυβέρνηση γνωρίζοντας από πριν ότι τα μέτρα για να παραμείνουμε στην ευρωζώνη θάσαν εξαιρετικά σκληρά σε όλους του τομείς. Αντί να επικεντρώσουμε στο μέλλον, στο όραμά μας για το αύριο, στο πως θα είναι η Ελλάδα του 2020, στο πώς θα οργανώσουμε την οικονομία με τέτοιο τρόπο, ώστε οι πρώτοι που θα επωφεληθούν στο μέλλον να είναι οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι, στο πως θα πιέσουμε αφόρητα για την πάταξη της αδικίας, της φοροδιαφυγής, του λαθρεμπορίου της διαφθοράς, καταναλώσαμε όλο το πολιτικό μας κεφάλαιο στο πως θα κάνουμε πιο δίκαια τα σκληρά μέτρα, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι η αφαίρεση ενός άδικου μέτρου από το όλο μείγμα των πολιτικών, συνεπάγεται την πρόσθεση κάποιου άλλου βίαιου μέτρου και την επιβάρυνση κάποιας άλλης ομάδας πολιτών. Το κάναμε αυτό όλους αυτούς τους μήνες γνωρίζοντας άριστα ότι τα μέτρα υποχρεωτικά θα θίξουν τις αδύναμες κοινωνικά τάξεις.
Και μπήκαμε στην Κυβέρνηση (έτσι τουλάχιστον θεώρησα) για να προωθήσουμε την αριστερή μεταρρύθμιση του κράτους και για να δώσουμε ένα προοδευτικό όραμα για το αύριο. Όχι για να παλέψουμε να απολυθούν λιγότεροι δημόσιοι υπάλληλοι, πράγμα το οποίο μπορεί να συνεπάγεται την κατάργηση των δώρων ακόμα και σε γλίσχρες συντάξεις των τριακοσίων ευρώ.
Μπήκαμε στην κυβέρνηση διότι γνωρίζαμε ότι η εναλλακτική στα πάρα πολύ σκληρά αυτά μέτρα είναι η πλήρης εξόντωση της Ελλάδας και η τελική άνοδος του φασισμού και του ναζισμού, η πολύ πιθανή εκτροπή από τις δημοκρατικές διαδικασίες και η κατάργηση ατομικών και κοινωνικών ελευθεριών.
Μπήκαμε στην κυβέρνηση γνωρίζοντας ότι η εναλλακτική στα σκληρά μέτρα είναι κάτι που ούτε μπορούν να διανοηθούν οι σημερινοί ευαίσθητοι και οι αγωνιζόμενοι να διατηρήσουν απαράδεκτα προνόμια.
Γι΄αυτό πρέπει να παραμείνουμε στην κυβέρνηση και να αγωνισθούμε. Και αυτό συνεπάγεται ότι θα ψηφίσουμε "ναι" σε μέτρα, τα οποία ξέρουμε ότι είναι σκληρά και απαράδεκτα για πολύ κόσμο.
Σας προανήγγειλα όμως και ένα δεύτερο σενάριο, μια δεύτερη υπόθεση εργασίας.
Στις εκλογές του Ιουνίου το βασικό μας σύνθημα ήταν να μας δώσει ο πολίτης μια εντολή για λύση. Τουλάχιστον εγώ αυτό έλεγα δεξιά και αριστερά. Για να μπορεί να κυβερνηθεί ο τόπος και να μην πάμε σε τρίτες εκλογές, πράγμα το οποίο θα οδηγούσε με βεβαιότητα σε άσχημες εκτροπές από τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι στις εκλογές αυτές έβγαινε πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Τι θα έπρεπε να κάνει σ΄αυτή την περίπτωση η Δημοκρατική Αριστερά; Θα άφηνε τις εξελίξεις να οδηγηθούν σε τρίτες εκλογές; Η απάντηση είναι σαφώς όχι. Θα είχε τότε δημιουργηθεί η πολυαναμενόμενη "κυβέρνηση της αριστεράς" . Σήμερα βέβαια η οικονομία θα είχε πλήρως καταρρεύσει, μάλλον οι επίσημες συναλλαγές μας θα γινόντουσαν με δραχμές και οι ανεπίσημες των επιτήδειων με ευρά. Για όσους πιστεύουν κάτι διαφορετικό, το μόνο που μπορώ να πω με κάθε επιείκεια ότι είναι πολιτικά αφελείς να πιστεύουν σε Ευριπίδηδες και Μηλιούς.
Και το ερώτημα που θα έπρεπε να τεθεί σ΄αυτή την περίπτωση θα ήταν το εξής: Τί θα έπρεπε να κάνει η ΔΗΜΑΡ ως ο μικρότερος και ήκιστα ευθυνόμενος εταίρος σε μια Κυβέρνηση που θα είχε οδηγήσει τα πράγματα σε ανεργία 40%, πληθωρισμό τριψήφιο, και πιθανό λιμό; Η απάντησή μου και πάλι θάταν να παραμείνουμε στην κυβέρνηση και να παλέψουμε για ένα καλύτερο δραχμικό μέλλον της Ελλάδας. Όχι να επιτρέψουμε σε νεοναζί και δικτάτορες να επωφεληθούν.
Αυτά είχε να πει το μαύρο πρόβατο.
Αν ξαναδιαβάσεις αυτά που γράφεις θα διαπιστώσεις ότι η ΔΗΜΑΡ ούτε Αριστερό κόμμα είναι, ούτε έχει λόγο ύπαρξης αφού δεν εκπροσωπεί κανένα πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό συμφέρον ή ανάγκη. Προσωρινό κατασκεύασμα είναι που στην παρούσα φάση έχει εκλογική νομιμοποίηση. Αυτό φαίνεται από το ρόλο μπαλαντέρ του συστήματος που ο ίδιος περιγράφεις και καθορίζεις για τη ΔΗΜΑΡ. Μόνο που ο Φώτης Κουβέλης αλλιώς τα έλεγε προεκλογικά. Μου κάνει εντύπωση η ειρωνεία σου προς ανθρώπους που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, συμπτωματικό ότι αναφέρεις κάποιους που προσεγγίζουν το ΣΥΡΙΖΑ (!), λες και δεν έχουν δικαίωμα να αλλάξουν, ακόμα και για προσωπικό όφελος, αυτό και αυτοί θα κριθούν όπως όλοι. Αλλά επειδή γίνεσαι "κακός", σε εκφράζει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματός σου που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ, ο κ. Βασίλης Οικονόμου, τηλεοπτικός "μαϊντανός" του Τριανταφυλλόπουλου; μην τρελαθούμε κιόλας; τουλάχιστον ατυχείς και οι απαξιωτικές αναφορές "σε Ευριπίδηδες και Μηλιούς". Όσο για τα συμπεράσματα από το αν θα κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ και θα ερχόταν η καταστροφή, μάλλον δείχνει εμπάθεια αφού αυτά που αναφέρεις δεν προκύπτουν από πουθενά και από κανέναν, ούτε από τους όψιμους υπερμνημονιακούς πρώην Αριστερούς, μάλλον ουδέποτε Αριστερούς, και αυτό είναι ένα δικαίωμα κριτικής που το παίρνω από το ύφος της ανάρτησης. Και κάτι τελευταίο, μοναχικός μόνο ο Μπάμπης ο Δρακόπουλος, όχι και ο Λεωνίδας Κύρκος, αυτός είχε τη φυσαρμόνικα.
ΑπάντησηΔιαγραφή